Diabetes: van diagnose naar koolhydraten tellen
HET TELEFOONTJE DAT ALLES VERANDERDE
Cédric was 4 jaar oud en hij had al een paar dagen last: hij dronk ontzettend veel en moest heel veel naar toilet. Op dat moment was Nick op 120 kilometer van huis voor zijn job en ik was aan het werk, mijn ouders zorgden voor Cédric. Ik had een afspraak gemaakt bij de dokter omdat ik het gevoel had dat er toch iets aan de hand was en voor de zekerheid had ik ook een urinestaaltje meegegeven. Mijn ouders zouden met Cédric naar de dokter gaan.
Toen ik het telefoontje kreeg, wist ik al meteen hoe ernstig het was. Mijn ouders zeiden me dat ik zo snel mogelijk naar huis moest komen omdat Cédric waarschijnlijk diabetes had. Ik barstte in tranen uit, sprong op mijn fiets en racete naar huis. Ondertussen had ik ook al Nick ingelicht dat ik meteen naar spoed moest met Cédric.
Twee uur later belde ik Nick opnieuw op om te zeggen dat we met de ambulance naar het Universitair Ziekenhuis moesten voor verder onderzoek. Uit zijn bloedresultaten bleek dat zijn suikers torenhoog stonden, meer dan 500. We waren er dus net op het nippertje aangekomen.
Toen volgde het derde levensveranderende telefoontje. Diabetes. Nick liet alles vallen, stapte meteen in zijn auto en reed (veel te snel) en op automatische modus naar huis om bij zijn gezin te kunnen zijn.
DIABETES VOOR DUMMIES
In het ziekenhuis kregen we na even op spoed en meer onderzoek, apparatuur om mee te starten. Alles was volledig nieuw voor ons. Niemand in onze familie had diabetes en we hadden het gevoel dat we terechtkwamen in een chaotische wereld waar we niets van afwisten. Cédric kreeg insuline om zijn suiker omlaag te krijgen en daarmee begon het allemaal. We kregen ontzettend veel informatie en het was allemaal erg overdonderend. We hadden er nog nooit in ons leven van gehoord en plots moesten we alles weten over de sensor, hoe je een infuusset moest plaatsen, hoe je koolhydraten moest tellen,… We hadden 7 dagen de tijd om ons hele (gezins)leven over een andere boeg te gooien, met hele bange weken en maanden als gevolg.
KERST EN KOOLHYDRATEN
De diagnose kon ook niet op een slechter moment komen, vlak voor de kerstperiode. We gingen ervan uit dat we tegen dan wel alles onder de knie zouden hebben, dus we stemden in om naar alle feestjes te gaan. Van zodra alle lekkere desserts en taarten op de feesttafel verschenen, beseften we al snel dat we ons in een volledig andere situatie dan in het ziekenhuis bevonden. Daar werden de warme maaltijden voorbereid én werden de koolhydraten al op voorhand geteld. Op dat moment beseften we dat we er écht alleen voor stonden met een lang leerproces (waarin we ook fouten maakten) als gevolg.
Ook als gezin kwam er enorm veel bij kijken. We gaven op dat moment Cédric veel meer aandacht dan onze dochter Hailey, wat ons logisch leek, want hij had toen meer aandacht en zorg nodig. Hailey was amper 2 jaar oud, maar vond toch ook al manieren om meer aandacht naar haar toe te trekken, wat natuurlijk ook heel erg logisch was. Op dat moment beseften we ook heel goed hoe belangrijk het was om te leren communiceren met elkaar. Slecht of positief, het maakt niet uit. Iedereen in het gezin kwam aan het woord, want diabetes heb je niet alleen.
TWIJFELS, VRAGEN EN OVERHEERSENDE WILSKRACHT
De diagnose kwam ook gepaard met ontzettend veel vragen en onzekerheden. Ligt het aan mij?
Ben ik een slechte moeder?
Wat betekent dit voor ons als koppel?
Als we uit elkaar zouden gaan, welke invloed zou dit dan hebben op Cédric?
Er gingen zoveel vragen door ons hoofd, maar het was vooral de wilskracht van onze Cédric die ons doorheen alle twijfels sleurde. Hij was amper 4 jaar op dat moment en hij begreep er zelf ook niet alles van, maar toch was hij sterker dan we ooit hadden durven dromen. Hij besefte dat diabetes vanaf dan voor altijd een deel van hem zou zijn. Elke week vingerprikken, infuussets plaatsen,… en toen was het zelfs nog elke 3 dagen.
Cédric was op zo’n jonge leeftijd al zo ontzettend sterk, hij heeft het meteen omarmd en er het beste van gemaakt. Dat zullen we nooit vergeten en net daarom is hij ook onze grootste inspiratie voor Diacé en onze filosofie erachter.
Diabetes bepaalt je leven niet, het is er slechts een onderdeel van. Blijf ten volle genieten en maak er het beste van. ✌️ #TogetherWeAreOne